De afgelopen week heb ik daar vaak aan gedacht en van binnen sprak ik de wens uit dat de spelers van ARC 1 die wens en wil ook hadden en het ook nog eens in praktijk zouden brengen. We kennen allemaal het resultaat. Ze wilden en konden het en wat was het zaterdag op ons complex weer ouderwets gezellig. Een groot aantal toeschouwers. Natuurlijk veel ARC ers die aan de oproep van onze voorzitter gehoor hadden gegeven, maar ook vele gezichten van buiten ARC. Fijn dat de steun zo groot was en dat zou altijd zo moeten zijn, al denk ik dat er bij de mensen van buitenaf zeker een aantal geweest zullen zijn, die hoopten dat ARC het niet zouden redden en dan handenwrijvend naar huis waren gegaan. Zij hadden een slechte dag en die is hen dan ook gegund.
De vele toeschouwers en hun passie voor ARC deed de spelers van het eerste een topprestatie leveren. In mijn app verscheen gisteren een berichtje en daarin stond de volgende tekst: "Wat heb ik genoten van die jonge gasten. Wat laten ze als broekjes voetbal toch eenvoudig lijken. Onbevangen en zelfbewust als jochies tussen de senioren." Als antwoord heb ik gegeven dat die persoon gelijk had, maar dat het een teamprestatie is geweest van iedereen.
Het nu afgelopen seizoen is er niet een geweest om in te lijsten. Het ging allemaal heel moeizaam. De resultaten vielen ronduit tegen. Er was, zeker bij de vaste supporters, teleurstelling en soms onbegrip. Ook trainer Frank Bloemheuvel werd ontslagen. Ook hij heeft er, dat weet ik uit ervaring, zijn hele ziel en zaligheid in gestoken om goede prestaties te leveren. Maar dat mocht ook niet baten. Iedereen die ARC 1 een warm hart toedraagt leefde de afgelopen periode tussen hoop en vrees. Het zal toch niet dat ARC naar de 2e klasse gaat? Daar hoort ARC niet. Maar ja. Dat moet je wel laten zien. Kampioen word je niet zomaar, maar ook degradeer je niet zomaar. Gelukkig blijven wij gewoon eersteklasser en kunnen we met deze spelersgroep omhoog kijken. Wanneer iedereen leert van datgene wat minder goed of slecht ging, kan het alleen maar beter gaan.
Er werd gisteren menig traantje gelaten. Ook door mij. In het leven liggen vreugde en verdriet soms dicht bij elkaar. Dat heb ik de afgelopen week zelf kunnen ervaren. Na de tranen van verdriet om mijn moeder waren er gisteren de tranen van vooral opluchting en daarna blijdschap om de handhaving van ARC 1.
Het wonder waar gisterenmiddag na 2 minuten spelen, toen RCL de 0-1 scoorde, niemand meer op had gerekend kwam er toch. Mijn moeder hield van gedichten. Tijdens de afscheidsplechtigheid werd het gedicht 'Domweg gelukkig in de Dapperstraat' voorgelezen. Een strofe hieruit komt dichtbij wat er gisteren bij ARC gebeurde:
Alles is veel voor wie niet veel verwacht
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat.
En dus waren we gisteren als ARC familie 'Domweg gelukkig op Zegersloot' en dat was een geweldig gevoel.
