De beslissing van Remko Dijkmans, want zo heet hij, was gelegen in het feit dat er zaken door vooral ouders bij hem afgedwongen werden. We hebben het dan over het te laag zijn ingedeeld; niet in selectie te zijn opgenomen; niet met de juiste spelers te zijn ingedeeld; te weinig trainingsmogelijkheden hebben; betere faciliteiten en tijden om te trainen willen; dreigen met stoppen als er niet in een bepaald team gespeeld mag worden en weigeren om een stukje vrijwilligerswerk te doen. De mensen die deze uitingen doen kijken beslist niet naar de haalbaarheid van hun ‘eisen’ en wanneer er iets besloten wordt ten nadele van hun kind, dan is het clubhuis vaak veel te klein.
Ik vind dat een trieste zaak. Wat zal het moeilijk geweest zijn als echte clubman om die beslissing te nemen. Je hart ligt bij je club en door het gedrag van ouders moet je de beslissing nemen te stoppen. Maar zo dacht ik, voetbalverenigingen hebben allen zaken gemeen en dus zal dit ook bij ARC voorkomen. Ouders die het eerder genoemde zaken niet kunnen verkroppen. Het is dus tegenwoordig beslist geen sinecure om in een jeugdcommissie te zitten. Petje af voor deze mensen.
Een club anno 2017 is niet meer de vereniging van vroeger. Ik sprak bij de wedstrijd ARC – Marken de oud voorzitter van deze club. Een markant man, die gezelligheid en samenwerking in zijn ambtsperiode hoog had staan. "Nick, het is zo zakelijk geworden en de betrokkenheid is veel minder", sprak hij. Inderdaad is een voetbalvereniging tegenwoordig te vergelijken met een supermarkt of een groot warenhuis. Je koopt een product. In ons geval ‘voetbal’ en in de verpakking zitten trainingen, wedstrijden en extra activiteiten. Wanneer er wat mis is dan vervoeg je je bij de ‘klantenservice’. In ons geval het bestuur of de jeugdcommissie en je gaat verhaal halen. Soms word je dan tevreden gesteld, maar ook zijn de oplossingen die je als bezoeker graag wilt niet mogelijk. Dat kan gebeuren. Het leiden van een een voetbalorganisatie is en blijft mensenwerk.
Ik vroeg me af wanneer het gaat over ‘mijn zoon of dochter speelt te laag of niet in juiste team’ of ‘mijn zoon of dochter krijgt niet de juiste training’ of de geuite klachten de onvrede van de zoon of dochter is of voort komt uit teleurstelling of frustratie bij de ouders. In een vorige column vertelde ik het verhaal van de vader van een JO11 speler van ARC die na een nederlaag zijn teleurstelling botvierde op zijn zoontje en de trainer omdat het systeem verkeerd gespeeld was. Zoonlief antwoordde: "Pap, ik wil een patatje". Ik denk dat de meeste kinderen er niet zo mee zitten en dat ouders door hun reacties het plezier voor hun kinderen minder doen worden.
Remko Dikmans eindigt met de volgende woorden: "Pak allemaal uw verantwoordelijkheid. Voetbal is een teamsport en de vereniging zijn wij allemaal: spelers, ouders, kaderleden en supporters. Als we dat weer met z’n allen onderschrijven, dan maken vele handen licht werk".
Ik sluit me aan bij de woorden van deze helaas gestopte jeugdvoorzitter. Ik hoop dat een vrijwilliger van onze mooie vereniging nooit om de reden die Remko had zal stoppen. En wanneer er toch ouders zijn die menen dat de zaken bij ARC niet geregeld zijn of geregeld worden zoals zij willen? Dan kunnen ze altijd naar een andere vereniging gaan (dan moeten ze wel vragen of hun kind dat ook echt wil) omdat ´het gras daar misschien groener´is.
